کد مطلب:14033 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:2

گنجینه پرسمان » احكام

با توجه به اينكه بنده در دوران كودكي در محيط اجتماعي بديبزرگ شدم به گناهان بزرگي دست زده ام و حالانيز پشيمان مي باشم در ضمن توانايي كفاره اين گناهان راهم ندارم .تصميم گرفته ام كه توبه كرده وبه خود شناسي و عرفان روي آورم ولي وقتي آن گناهان (لواط و زنا) در ذهنم جلوه گر مي شود نا اميد مي شوم و دوباره بر مي گردم .حال با اين وضعيت آيا من مي توانم وارد عرفان شوم و به آن چه به ساير بزرگان داده شده است دست يابم آيا در اين صورت در صف انسانهاي بزرگ و صالحان قرار مي گيرم ؟

بلي، با توبه ميتوان از عذاب رهايي يافت: شخص گنهكار قبل از توبه حالت و وضعيتي دارد كه به موجب آن مستحق عذاب است، ولي پس از توبه واقعي و انابه و استغفار در پيشگاه خداوند، حالت او دگرگون ميشود و روح عصيانگر او تصفيه شده و مستحق آمرزش و رحمت ميگردد. مانند كسي كه پس از ارتكاب جرم و ضايع كردن حق ديگري شايسته كيفر است؛ اما وقتي كه شاكي را از خود راضي كرد، مستحق تخفيف و يا بخشش ميشود.

هيچ گناهي غير قابل بخشش نيست. »ان اللّه يغفر الذنوب جميعاً« ؛ خداوند همه گناهان را ميبخشد، (زمر، آيه 53). بنابر اين با عزم جدي به ترك گناه و استغفار به درگاه خداوند، مطمئن باشيد خداوند گناه شما را ميبخشد. تقيّد شما به انجام واجبات، كاري ارزنده است؛ چرا كه نيكيها زمينه را بر بديها تنگ خواهد كرد. قرآن

ميفرمايد: »نماز را در دو طرف روز و شبانگاه (نمازهاي يوميه) به جاي آور، همانا كه خوبيها بديها را از بين ميبرد«، (سوره هود، آيه 114).

ضمناً هرگز گناه خود را براي كسي بازگو نكنيد و فقط با خداوند راز و نياز كرده و از او آمرزش بخواهيد كه او آمرزندهاي مهربان است.

اگر كسي مرتكب گناهي شود ولي پشيمان شده و به درگاه خداوند حقيقتا توبه نمايد خداوند توبه او را مي پذيرد.توبه راستين از گناهان آن است كه واقعا قصد بازگشت به آن گناه را نداشته باشد. خداوند متعال بارها در قرآن مجيدوعده غفران به تائبان داده است و حتي گناهكاران را فرمان به مأيوس نشدن از رحمت خويش داده است. چنان چه درآيه 53 سوره زمر ميفرمايد: به آن بندگانم كه در گناهكردن بر نفس خويش اسراف كردهاند بگو هرگز از رحمت بيمنتهايخدا نااميد مباشيد البته خداوند همه گناهان شما را خواهد بخشيد كه او خدايي بسيار آمرزنده و مهربان است. همچنين آيات (135)آل عمران و (48)نسا را به دقت ملاحظه نماييد.

البته در مواردي كه عملي نياز به قضا يا پرداخت كفاره و امثال آن دارد، بايد به اين وظايف نيز عمل شود.

- يكي از محكمات و مسلمات اسلام در زمينه توبه و بازگشت بسوي خدا اين است كه همواره باب توبه و شمول رحمت و مغفرت الهي نسبت به جميع گناهان و تمامي گناهكاران در طول مدت عمر و حتي تا لحظه مرگ بروي انسان باز است و هرگز جايز نيست كسي در مورد و زماني از رحمت و مغفرت الهي مأيوس گردد و خيال كند كه ديگر راهي و اميدي براي نجات او نيست.

در روايات اسلامي آمده است كه »وحشي« غلام هند، همسر ابوسفيان كه قاتل حضرت حمزه، عموي پيامبر(ص)، مدافع بزرگ اسلام و سيدالشهدايجنگ اُحد بود، چون از كرده خود پشيمان شد، خدمت حضرت

پيامبر(ص) رسيد و از آن حضرت سؤال نمود كه آيا درب توبه به روي من باز است و آيا خداوند گناه مرا خواهد بخشيد و راهي براي نجات من نيز هست كه در پاسخ اين آيه نازل شد كه »قل يا عبادي الذين اسرفوا علي انفسهم لا تقنطوا من رحمة الله ان الله يغفر الذنوب جميعا«؛ اي پيامبر به بندگان گناهكار و اسراف كار در مورد خودشان بگو كه نبايد از رحمت خداوند مأيوس شويد. آري خداوند تمامي گناهكاران را خواهد بخشيد، (زمر، آيه 53).

سپس پيامبر گرامي اسلام فرمود: آري توبه تو نيز پذيرفته است؛ ولي آن قدر كار وحشي زشت بوده است كه حضرت فرمودند: در عين حال لازم است كه از چشم من پنهان شوي و من تو را نبينم، (تفسير فخر رازي، ج 27، ص 4).

لازم به ذكر است همانطور كه از صريح جمله (لا تقنطوا) استفاده ميشود يأس از رحمت الهي كاري حرام است و در روايات اسلامي به عنوان گناه كبيره ذكر شده و در شمارش گناهان كبيره آورده شده است.

وسعت رحمت و مغفرت الهي تا بدانجا است كه روايت شده: چون شخصي در محضر حضرت رضا(ع) گفت: خدا لعنت كند كسي كه با علي جنگيد، امام رضا(ع) به آن شخص فرمودند »قل الا من تاب و اصلح؛ مگر كسي كه توبه نموده و خويش را اصلاح كرده باشد«، (وسايل الشيعه، ج 11، ص 266).

آيه مباركه »ان الله لا يغفر ان يشرك به و يغفر ما دون ذلك لمن يشاء«؛ (نساء، آيه 48 و 116) كه مضمونش عدم بخشايش نسبت به مشرك است نيز در خصوص مشركي است كه موفق به توبه نگردد و گرنه در صورت توبه، مشرك و كافر و حتي منافق نيز مورد عفو و مشمول رحمت الهي خواهند بود.

البته ممكن است كسي در اثر اصرار بر گناه و معصيت موفق به توبه و بازگشت نشده باشد؛ ولي يقينا در صورت پشيماني و تصميم به بازگشت همواره درب توبه به روي او باز است و ميتواند به سوي خدا باز گردد و اهل ايمان و خير و صلاح شود اگر چه گناهان گذشتهاش به اندازه ريگهاي بيابان باشد. بنابراين در زمينه توبه هيچگونه جبري در كار نيست و اين طور نيست كه كسي مجبور باشد در حالت گناه و فسق و نقص بماند و راه رشد و تكامل و قرب به خدا به رويش بسته باشد و اين تفكر صحيح نميباشد.

براي مطالعه بيشتر ر.ك: گناهشناسي، ص 380 و نقطههاي آغاز در اخلاق اسلامي، ص 212.

مطالعه زندگي افراديمانند فضيل بن عياض و بشر حافي نشان مي دهد كه در انسان اراده و نيرويي وجود دارد كه با وجود سال ها گناه و عصيان و سركشي در برابر خداوند مي تواند بر خود بشورد و سابقه زشت و نكبت بار خود را به سعادت و خوشبختي و بندگي خالصانه تبديل كند و نه تنها خود را از تاريكي گناه و گرداب دوري از خدا نجات دهد بلكه در اين راه راهنمايديگران نيز باشد و از گرفتاران وادي ظلمت و جهالت و گناه، دستگيرينمايد.

با نيروياراده و تصميم جديو توفيق خداوندياست كه راهزن و سارق خطرناكي چون فضيل بن عياض كه به انواع گناهان و معاصي آلوده بود با شنيدن آيه اياز قرآن كريم در هنگام سرقت، از خواب غفلت چندين ساله بيدار گرديد و توبه جدينمود و در راه بندگي خداوند تا بدانجا پيش رفت كه نامش در زمره زاهدان و عابدان ثبت گرديد.

بشر حافي بعد از عمريعيش و نوش و افسار گسيختگي و بندگي شيطان با شنيدن تذكرياز امام كاظم(ع) توفيق توبه پيدا كرد و از بندگان پاك و خالص خداوند گرديد. پس مي توان با همت و اراده و درخواست توفيق از خداوند و توسل به اوليايپاك او جبران گذشته را نمود و فرصت هاياز دست رفته را جبران نمود و در كاروان بندگان پاك خداوند كه عازم ديدار كويدوست مي باشند وارد شد و از مقيمان حضرت دوست گرديد.